Dünyanın en kuzeyine gitmek mi? Kuzey Işıklarını görmek, öyle mi? Ne zamandır bu hayali kuruyorum peki ben? Üç yıl oldu mu? İki yıl? Yoksa sadece birkaç ay mı? Evet kısa bir süre oldu bu hayali kuralı. Ama öyle yoğun detaylandırdim ki evrene giden pozitif mesajlarım gerçekleştiriyor işte rüyamı. Sanılanın ve bilinenin aksine Finlandiya veya Norveç’e gitmiyoruz bu ışık dansı için. Rusya’ya, Rusya’nın en kuzeyine Murmansk'a...
Ama önce ilk durağımız, Moskova! En çok görmek istediğim şehirlerden kendisi. Ne iyi oluyor buraya uğramamız!
Trafiğe kapalı, bizim İstiklal Caddesini andıran ama mevsimin kış olmasından dolayı asla öyle kalabalık olmayan Arbat Caddesini geziyoruz önce.
Bir çok cafe ve hediyelik eşya için küçük dükkanların olduğu bu yerde, öylesine dolaşmak pek bir keyifli. Hafiften minik minik kar yağıyor, mevsim kış, aylardan şubat. Hem ısınmak hem de biraz bakınmak için dalıyorum dükkanların birine. Önce toz pembe bir kalpak alıyorum kendime. Orjinal deriden olduğu için yüksek fiyatına aldırmadan ödüyorum. Ama sıra Matruşkaya gelince aynı bonkörlüğü gösteremiyorum maalesef. 6000- 7000 ruble ile başlayan pazarlık 3000'de sona eriyor. Onun da el yapımı, tek ve boyalarının özel oluşu fiyatı arttıran etkenler tabi. Her bir bebekte ayrı bir desen ve altın suyuna batırılmış renkler de cabası.
Çok mutlu oluyorum; her zaman çok sevmişimdir bu oyuncağı! Açtıkça içinden çıkan bebekleri, insanlara, olaylara benzetirim! Farklı farklı huyları, yüzleri olan insanlar; tanıdıkça gözümde küçülen, değersizleşen... Ve ya tam tersi bebekleri iç içe toplayıp büyüdükçe oyuncak, önyargılarım gelir aklıma. Başta önem vermediğim, tanıdıkça değer kazanan, hayran olduğum kişilikler...
Keza olaylar da aynı... Gözümüzde büyüttüğümüz sorunların küçüklüğü ve erteledigim minik dertlerin büyümesi...
Ne güzel bir paradoks! Tümden gelim, tümevarım...
Burada pek bir uzun uzun felsefe yapılırdı da mevzumuz o değil!
Matruşkamı almış, yüzümde kocaman gülümsemeyle dolaşırken Puşkin’in ve o güzel karısı Natalyanın heykeli ile karşılaşıyorum.
Şiirlerden hayata tutunmuş, her yasağa rağmen yine de yazmış ve aşk için ölmüş Aleksander Sergeyeviç Puşkin. Ölümünün ardından Gogol ve Dostoyevski’nin övgülerle andığı Puşkin!
Tam heykelinin karşısında evi duruyor, ünlü şairin. Şanslı bir çocukluk geçiren Puşkin, bu evde hangi duygularla eline kalemi kağıdı alıp, hangi azimle yazılarını ve kitaplarını tamamladı acaba? Kendisine karşı hep sessiz kalan, güzel karısına beslediği aşka ne demeli peki?
Kar, hala ince ince yağmaya devam ediyor, hava buz gibi ama içim sıcacık. Elimde matruşkam, çantamda yeni aldığım kalpak, yürüyorum...
İstikamet, Kremlin Sarayı!
Güvenlik sırasını da geçtikten sonra, bir zamanlar Rus Çarlarının ikametgahı olan bu yerde dolaşmak, tarihte yolculuk hissi veriyor bana. Sarayın yanı sıra Tiyatro, Büyük Ivan Çanı ve Katedrallerin yer aldığı bahçesi, pek bir düzenli ve trafiğe kapalı. Sayıları birden çok olan bu dini yapılar, tüm heybetiyle karşımda duruyor.
Yüzyıllar boyu çoğalarak ayakta kalmayı ve seyredenleri kendisine hayran bırakmayı başarıyor.. Burada yaşanan trajik hikayeleri ise kalbimi buruyor.
Buradan Kızıl Meydana geçiyoruz . Dikkatimi önce, Aziz Vasıl Katedrali çekiyor elbette.
Rengarenk masalsı kubbeleri, beni gerçeklikten uzaklaştırıyor. Yani Korkunç Ivan neden böyle güzel, hayal gücünü zorlayan, sevimli, neşeli kuleler inşa ettirsin ki? Meydana kurulan buz pisti ve etrafındaki Noel Pazarı da bol ışık ve renklerle bezenmiş. Böyle bir görüntü bile, başlı başına sevinç kaynağı!
Ünlü alışveriş merkezi GUM'ı da gezdikten sonra asıl çıkış amacımız olan Murmansk'a yollanıyoruz geç saatteki uçağımızla.
Gece yarısından sonra vardığımız otelimizde, güzel bir uykunun ve muhteşem bir kahvaltının ardından Winter Park'a geçiyoruz. Ha bu arada, bunu söylemeden edemeyeceğim; kahvaltıları muhteşem, Türk geleneğini aratmayacak cinsten. Özellikle köy tereyağı ve ev yapımı reçellerine bayıldım. Winter Parka gelince burası adından da anlaşılacağı üzere kış parkı; kar ile yapılabilecek tüm aktiviteler var. Buzda balık yakalama, karda muz ile kayma, yine karda atv sürme, geyikle ve haskilerle kızak...
Biz bu kızak olayını ertesi güne erteleyerek, bol bol haskileri seviyoruz önce. Nasıl asil, nasıl sevimli bir hayvan! Ben dayanamayıp kucağıma alıyorum.
O da boş değil elbet bana karşı. Bol bol yüzümü yaladığını hatta bir ara dudaklarımı da ıslattığını itiraf ediyorum.
Karşılıklı uzun uzun bir aşk yaşadıktan sonra sevimli dostları bırakıp adrenalin peşine düşüyorum. Şu muz ile kızağı denemek istiyorum.
Denizde yapmadığım aktiviteyi, karda yapmak da bir enteresan, bir o kadar da eğlenceli. Sona doğru düşmeseydik, çok daha gülerek anlatabilirdim. Neyse ki tek parça devam edebiliyoruz da acıyan oturağımı hissetmeden atvyi de deneme şansım olabiliyor.
Bunun da aksiyon dolu bir aktivite olduğunu söylemek mümkün ama yine hız sınırı olmasaydı çok daha iyiydi.
Bir tek,balık tutmakla ilgilenmiyorum. Hiç ilgim olmadığını söyleyebilirm. Onun dışında hepsinde bol bol eğleniyorum. Yüzümde kahkaha eksik olmuyor bugün. Burada edindiğim bu muhteşem, samimi ve esprili dostlarımın varlığıdır; aynı zamanda beni böylesine mutlu eden. Dünyanın en kuzeyinin olmasının yanı sıra, eşsiz, tertemiz, bembeyaz doğa, dost canlısı hayvanlardan aldığım enerji, sevgi ve geniş vizyona sahip espritüel arkadaşlar... Bu mucizevi karışıma eklemek istediğin başka bir malzeme yok! Her şey tastamam, her şey dörtdörtlük!
Bu akşam yemekten sonra sıra, hayalini kurduğumuz, en çok heyecan duyduğumuz, nasıl bir şeydir, neye benziyordur dediğimiz Işık Avında. Av denmesinin sebebi, bazı telefon programları kullanılarak, nerede görüldüğüne dair bilgi aldıktan sonra, araçla oraya doğru yol alırken bir yandan bulutsuz bir gökyüzü arayışında olup ışığı yakalayabilmek. Bu yüzden buna Av deniyor. Işık Avı. Görebilmek şansını elde etmek, hiç kolay değil! Üç kez gelip göremeyen var. Ancak öyle güzel, öyle motive olmuş, enerjisi yüksek bir ekiple beraberim ki şansımızın yüksek olduğuna inanıyorum. Her ne kadar umutlu başlasa da avımız, elimiz boş dönüyoruz otelimize. Ama kalplerimizde yarın akşamın hayali var. Eminiz göreceğimizden.
Ertesi gün çok daha ilginç bir yere oluyor yolculuğumuz. Kuş uçmaz, kervan geçmez dedikleri yer burası olsa gerek.
Belli bir noktaya kadar otobüsümüzle gelip sonra açık hava umumi kızakla transfer oluyoruz, asıl gitmek istediğimiz Lovozero Parkına. Burası da hem haski eğitim merkezi hem de geyik çiftliği diyebilirim.
Haskiler, içinde koşma içgüdüsü olan ve bundan zevk duyan hayvanlar. Onlara barınak ve yiyecek sağlanıp, büyümeleri esnasında da eğitilince muhteşem birer koşucu oluyorlar. Bizi görüp koşacaklarını anlayınca yerlerinde duramıyorlar adeta. Heyecanlanıyor, zıplıyor, havlıyor, bir an önce koşmak istiyor hepsi. Onların da bu işe hevesli olduğunu görmek, gönül rahatlığıyla kızağa bindiriyor beni. Ve sonrası efsane!
Muhteşem bir deneyim! Bir an ''Neredeyim ben?'' diyorum. Hani söylentiye göre Noel Babanın yaşadığı yer; Lapland. O zaman, masallar gerçek mi yani? Öyle sıradışı bir olay ki yaşadığım, kendim bile inanamıyorum! Ya ben bir masalın, bir rüyanın içindeyim ya da masallar gerçek. Hele hemen arkasından, geyikle yaptığımız kızak bu düşüncemi pekiştiriyor.
Yok yok kesinlikle burası masal diyarı. Ve ben bir prenses olmalıyım! Bembeyaz bir ülke, insan sevgisiyle dolup taşan güzel hayvan dostları, muhteşem manzaralar ve leziz yemekler!
Leziz yemekler derken, geyik eti ve king crab denilen en büyük yengeci deneme fırsatımız oluyor.
Yemesi biraz zahmetli ama tadı muhteşem. Bu bölge su ürünleri açısından çok zengin, tüm dünyaya ihracat yapılıyor. Otellerde epey pahalıya ikram edilen bu hazine , burada çok daha uygun ücretlere yenilebiliyor.
Bu akşam bir de ışıkları görürsek, işte o zaman çok daha muazzam olur. Aynı umutla çıkıyoruz tekrar ava. Kilometrelerce yol alıyoruz, elimizdeki cihazlara ve verilere göre. Ama yok. Yine yarının umuduyla dönüyoruz eve. Yarın son akşam. Üstelik uçağımız da gece saat 2:00’de. Havaalanı transferi falan derken sanırım bu akşam kadar vaktimiz de olmayacak. Ama bir umut işte!
Ertesi gün Murmansk'ın şehir merkezini geziyoruz daha çok.
Komunizmin sönmeyen ateşinin bulunduğu Alyoşa Heykelini ve nükleer enerji ile çalışan buz kıran gemisini de ziyaret ettikten sonra, asıl geliş amacımızın son şansına odaklanıyoruz.
Ekip olarak herkes, farklı farklı ritüeller, totemler, dualar, dileklerle aynı istekte birleşiyor. Ve çok beklemeden bu gece ufuktan yavaş yavaş beliriyor o rengarenk tuval. Gittikçe belirginleşip dans edercesine yükseliyor üzerimizde. Çoğalıyor, ilerliyor, renkleniyor. Kesinlikle bir masalın içinde olmalıyım. Bu gece ve bu ışıklar bunu taçlandırıyor. Asla eşi benzeri olmayan bir doğa harikası. Hayal ettiğimden de güzel beklediğimden de hareketli, rengarenk ve uzun sürüyor. Mutluluktan gözlerim doluyor! Bir an video ile ölümsüzleştirmek istesem de bu mümkün olmuyor. Hatta telefonlarla görüntü almak bile zor. İyi ki diyoruz o anda, iyi ki profesyonel yerel bir fotoğrafçı tutmuşuz. İşte şimdi bu anı ölümsüzleştirmenin tam zamanı!
Ve mutlu, musmutlu, hayallerine kavuşmuş, tacını ışıklar süslemiş, bir masal diyarında dolaşmış prenses edasıyla dönüyorum evime. Taa ki başka hayallerde buluşuncaya kadar...
Dipnot: Bu gezinin tarihi 22-27 Şubat aralığındadır. 25 Şubat’ta olan doğum günümü, hiç tanımadığım dostlarla, dünyanın bir başka ucunda kutlamak, muhteşem bir deneyim ve yerinde bir fikirmiş. Kendime aldığım bu en güzel doğum günü hediyesi! Ve hayatımın en uzun süren Doğum Günü (Haftaları) kutlamalarıydı. Herkese çok teşekkür ederim!
Evet hocam yine muhteşem bir gezi ve muhteşem bir tasvir. Tebrik ediyorum. O kadar akıcı ve keyifli yazıyorsunuz ki sanki ben o geziyi yaşayan biriyim. Tek kelimeyle muhteşem...Sırada neresi var?